Padaczka jest chorobą mózgu i nie można traktować jej jako odrębnej jednostki chorobowej. To zespół różnych objawów, które towarzyszą rozmaitym schorzeniom ośrodkowego układu nerwowego Najczęstszą przyczyną padaczki jest nieregularne i zbyt intensywne wyładowywanie się neuronów. Pobudzenia takie rozprzestrzeniają się w mózgu i skutkują napadami somatycznymi, psychicznymi i wegetatywnymi. Napady te mogą mieć różne formy – jedne, tzw. duże, objawiają się gwałtownymi drganiami ciała (z tonicznie napiętymi mięśniami, odgięciem głowy do tyłu i wyprężeniem kończyn). Inne, małe, na krótką chwilę „odcinają” nas od świadomości i powodują drgawki ogniskowe.
Padaczka występuje we wszystkich środowiskach społecznych i istnieje wiele naukowych teorii dotyczących tego, jak wpływa na zmianę osobowości dziecka albo co jest jej przyczyną. Typ osobowościowy u dzieci z padaczką bywa różny i współczesna medycyna jest co do tego pewna. Zanim dziecko zachoruje na padaczkę, jest poddawane różnym czynnikom patogennym. Czynniki te są różne i w różnym stopniu wpływają na dziecko. W zależności od tego, jak będą natężone i które części mózgu uszkodzą, różny będzie zakres objawów epileptycznych i różne metody leczenia. Napady padaczkowe w niektórych przypadkach mogą zostać jednak opanowane – zwłaszcza, jeżeli są one bezpośrednio związane z nieprawidłową integracją sensoryczną (lub gdy zaburzenia integracji stanowią skutek, a nie przyczynę).
Mowa zatem o dzieciach, które cierpią na padaczkę, a wcześniej wykazywały typowe objawy dla osób z nieprawidłowym odbiorem sensorycznym. Ich układ prioreceptywny, odbierający i przetwarzający bodźce z zewnątrz, źle interpretował zmysły. Może się to wyrażać np. w problemach z koordynacją ciała, nadmierną aktywnością albo apatią, wiecznym znużeniem. Dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej są niespokojne, ciężko jest im się skupić i z trudnością przychodzi im uczenie się nowych rzeczy. Jeżeli takie objawy (lub wiele innych, wynikających z zaburzeń IS) dotyczyły lub dotyczą Twojego dziecka, to kołderki sensoryczne są świetnym elementem terapii.
U dzieci z padaczką będą one działały stymulująco na układ prioreceptywny, jednocześnie ograniczając zachowania samo stymulujące, w tym padaczkowe. Kołderka sensoryczna stabilizuje działanie receptorów, zatem dziecko jest dużo mniej podatne na niewłaściwy odbiór bodźców z zewnątrz. Dotyczy to przede wszystkim dzieci, które są w tzw. pierwszym stadium procesu epileptycznego. Polega to na zmianie aktywności życiowej (sensorycznej, emocjonalnej), a zmaga się z tym wiele dzieci chorych na padaczkę.
Kołdry sensoryczne będą zatem znakomitym uzupełnieniem terapii u dzieci zmagających się z padaczką. Są uniwersalne (można używać ich w dowolnych okolicznościach) i zupełnie nieinwazyjne, a potrafią znacząco przyczynić się do ograniczenia napadów epileptycznych. Zarówno tych dużych (z intensywnymi drgawkami, utratą oddechu i sztywnieniem mięśni), jak i małych (utrata świadomości). Kołdry sensoryczne poprawiają odbiór zmysłów i powodują, że dzieci czują się spokojniejsze, bardziej skupione – warto zainteresować się nimi, szczególnie u dzieci, których padaczka ściśle powiązana jest z zaburzeniami integracji sensorycznej.
